Seminarium ↗2016

3 kwietnia {niedziela}

17:0019:00
Sala Teatru Laboratorium, Rynek-Ratusz 27

Studio Dwóch Ścieżek

Trening prowadzony przez Jakuba Gontarskiego

 2–3 kwietnia 2016 {sobota–niedziela} 17:00–19:00

Sala Teatru Laboratorium

Treningi jednodniowe

W języku angielskim


Kontakt i zgłoszenia
Wypełnioną kartę zgłoszenia prosimy przesyłać do 28 marca 2016 roku na adres Justyny Rodzińskiej-Nair: justyna@grotowski-institute.art.pl, wpisując w temacie wiadomości „Warsztaty BodyConstitution” z dopiskiem tytułu wybranych warsztatów. Liczba miejsc ograniczona. O udziale decyduje kolejność zgłoszeń.


Wstęp wolny, wymagana rezerwacja miejsc

Studio Dwóch Ścieżek

Poprzez ruch i działania fizyczne wypracowane w Studiu Dwóch Ścieżek wspólnie wejdziemy w proces znaczenia tradycji i etyki sztuk walk, symboliki ciała, relacji i nie-relacji, balansu i nie-balansu, równowagi w stanie nierównowagi oraz w relatywnym pojęciu rytmu i tempa. Tematem przewodnim stanie się ekspresja ciała, a poprzez improwizacje uczestnicy wejdą w proces uwalniania potencjału, jaki tkwi w tej ekspresji.

Jakub Gontarski

jest absolwentem Wrocławskiej Szkoły Kaskaderów Filmowych 13. Instruktor rekreacji ruchowej ze specjalizacją samoobrona (AZS-AWF Wrocław). Certyfikowany trener personalny oraz trener ruchu pod kierunkiem Steve’a Maxwella (USA). Twórca warsztatów Struna ciała i Bojowy partnering, skupionych na takich zagadnieniach jak: ekspresja, obecność, dramaturgia, kreatywność w sztukach walki na ścieżce wojownika-performera. Podróżuje do Brazylii, aby dokumentować wyprawy i brać czynny udział w rytuałach candomblé. Współtworzył m.in.

Studio Dwóch Ścieżek

Studio Dwóch Ścieżek, w oparciu o doświadczenia liderów Studia w zakresie sztuk walki, Przemysława Błaszczaka (aikido) i Jakuba Gontarskiego (capoeira), podjęło poszukiwania treningu, w którym najważniejsza są idee konfrontacji i pogłębionego rozumienia funkcji treningu w pracy studyjnej. Pierwszy etap pracy skoncentrowany był na „dwóch ścieżkach” – dwóch odmiennych tradycjach ruchowych, japońskiej i brazylijskiej, oraz stanowił próbę znalezienia obszaru wspólnego, z którego czerpać mógłby performer czy ogólniej „człowiek praktykujący”.